BEN, GHRASIAS...
É difícil cronicar estando no medio do allo. E sen facer fotos... Menos mal que os amigos da Asociación A Torre mandan enviadas especiais e partillan as imaxes nas redes, porque senón isto ía ser unha reportaxe imaxinaria... que non o é.
Saimos puntualmente... [saimos puntualmente? na Rosalía esquecemos o cronómetro] da linha marcada entre o galeón Rei do Mar e a planeadora do xuiz. Este ano cremos que non houbo pelexas por saídas antes de tempo [houbo?], aínda que algunhas tivemos que ciar para non facer saída en falso, tan milimetricamente tinhamos calculado [mal] o arranque [xa bastante fixemos, sen riló].
 |
| Que bonitas brancas velas!! |
Non tinhamos moi claro o circuito... Menos mal que na dorna do lado levaban un estupendo gipiese que nos foi marcando a rota [ui, está permitido?]
 |
| A rota da Roxinha: vese perfectamente que non fixo a boia de desmarque :P |
Enfilamos a boia de desmarque, onde tinhamos que facer unha trasluchada para continuar cara a Punta do Furado [algúns patróns deberían avisar às proelas oxidadas de que toca facer trasluchadas; alá foron tres postos!].
 |
| Cantas eramos! Que gosto vernos! [quen nos vise] |
Na Punta do Furado, nos estupendos cons que deixamos colocados na tarde anterior, a primeira grande decisión: pasamos por terra ou por fóra?
Como había unha boa seca e o mar lavaba as pedras, a maioría arriscou, para susto das xentes praieiras.
 |
| A Pereka peghadinha a terra... |
 |
| Tocaches nos cons, Betty Boop? [a imaxe é de Mónica Irago, de LaVozdeGalicia] |
Pasado o Furado e chegado o Chufre, apareceran uns refachinhos entre calmas, como sempre que o Campelo xoga co vento. Ese parecía o único problema à vista: decidir como coller o mellor ventinho, pegadas a terra ou saíndo ao canal... [na Rosalía pegámonos a terra e parecía que todo ía maravillosamente, buah, até fomos parellas à Carinhosa!]
 |
| Navegando entre bateas... |
Seique a cousa alá diante, onde a algunhas xa non nos alcanzaba a vista, a cousa ía coma sempre. Seique a Jalerna e a Nécora andaban a competir cheek to cheek pola tête-de-la-course, perseguidas pola Forza R e a Xarandeira. Seique [a nosa competisión era outra, coa Bandalha e a Zenaida, grrrrrr, que trabamos!].
 |
| A Jalerna, pasando momentos de grande tensión. |
 |
| A Forza R, larghando as camisolas para ir máis lixeira [nota mental: apontar estratexia] |
[Non é que tenhamos manía à Nécora por ganhar; é que non encontramos retrato]
Pasado o Con de Tres Pés, outra grande decisión, ou sexa, a mesma: ir por terra ou sair fóra. Como sempre, na Rosalía fomos de perdidas ao río, é dicir, facer o que non fan as campioas, porque seguindo o mesmo caminho non hai quen as pille: case chegamos a Rúa, só por confundir aos bandalhos.
Todo parecía ir ben: o ventinho, o mar tan diferente do do ano pasado, a drisa ben tesada [ben!]... até dar co inimigo inesperado: as barbas de raposo. O dito:
que levante a man quen atropelou algas co temón!
 |
| A única solución: sacar o temón, limpar e perder un par de postos... |
A máis afectada, que nós saibamos: a Carinhosa. Até tres veces, tres, tiveron que sacar o temón [aaaaah, por iso chegamos a irlles à par...]
No Faro do Galinheiro, pasado o Carreirón e os seus cons traizoeiros, unha nova trasluchada. Sen perigo. Tranquila. Sen case risco.
 |
| E sen presas... |
Sen perigo. Tranquila. Sen case risco. A menos que...
 |
| Vos emperredes en facer o cambio no mesmo cachinho de mar... |
Polo mar do Boído chegaron as visitas....
 |
| Dornas mecas da cor do vinho... |
E fomos pasando a pasante, case todas [mmmm, quen fixo trampas, a ver, quen?] cun ollo na mancha encarnada da ponte e o outro no ronsel de calma que nos perseguía.
O mellor: chegamos todas sen orde de retirada da organización [estaba marcada para as oito da tarde], pasámolo ben, ninguén deu quillarriba...
 |
| nooooon, nin a Laverca! |
